Gisteren gaf ik een antwoord op de vraag hoe Rutte het parlementaire drama van 1/2 april kon laten gebeuren. Bevat dat antwoord kennis? En zo ja, hebben we er wat aan? Als politieke wetenschap is gericht op het beschikbaar krijgen van bruikbare politieke kennis, wat is dat dan? Welk soort politieke kennis is het waard om vanuit een wetenschappelijke houding naar te zoeken? En, misschien even belangrijk vandaag de dag: welk soort politieke kennis is bruikbaar?
Mijn antwoord van gisteren gaat over de dynamieken die door genetwerkte invloeden worden uitgeoefend van en op individuen, hun clubjes en instituten en jurisdicties, hun rollen en hun draagvlakken – en hun gedragingen – en de met al die elementen verbonden verwachtingen. Dit klinkt deftig maar is niet anders dan wat de ‘gewone man’ allang weet en aanvoelt, niet anders dan gezond verstand. Hebben we wat aan die kennis? Is dat wel kennis? Is dat niet eerder een stemming, een gedeeld maar vaag gevoel?
En als dat zo is, kunnen we er dan iets mee?
Ik kan me voorstellen dat we er iets aan zouden hebben wanneer we configuraties van condities zouden kunnen benoemen met de bijbehorende waarschijnlijkheden dat ze leiden tot politieke rampscenario’s.
Daarvoor hebben we een vocabulaire nodig dat wereldwijd kan worden gebruikt om politieke configuraties en rampscenario’s te onderzoeken. Omdat de Amerikanen delen van de Chinese politiek als rampscenario beoordelen en de Chinezen hetzelfde doen met delen van de Amerikaanse politiek moeten nieuwe begrippen worden ontwikkeld, liefst in de vorm van variabelen die kunnen worden ingevuld door observatie en meting.