Gisteren was het eerste Trump-Biden-debat. Hij wachtte tot 03.00 uur om te kijken. Kon niet geloven wat werd gepresenteerd en zette het ding uit. Zich herinnerend dat Kunbei (in China) geen toegang had tot het televisie-evenement, WeChatte hij zijn gevoelens:
Je hebt vast al over het debat gehoord. Een schande. Ik kon het niet verdragen om te zien hoe twee mensen ouder dan ik elkaar omver schreeuwden in hun moeilijk te geloven drang om president van de VS te worden in COVID-19 tijden. Onze vorm van democratie heeft het fundament verloren om op de jouwe neer te kijken. En we hebben een derde weg hard nodig. Het gaat hier slecht qua COVID-19. Eén op de honderd Nederlanders heeft de ziekte inmiddels zo meldde een ambtenaar gisteren op de publieke televisie. Ook een gedoe in ons parlement, over het al dan niet verplicht stellen van maskers in openbare ruimtes. Dit is nog in discussie. Nog niet besloten. Niemand neemt de extra en broodnodige sociale impuls serieus die het bij-effect is van het dragen van maskers, als een zichtbare herinnering aan een actieve maar overigens onzichtbare pandemie en als de kans om te laten zien dat je het serieus neemt. Tja. Heb een goed maancake-festival en een goede gouden week ter herdenking van de wedergeboorte van je land, zo’n 72 jaar geleden? Op de een of andere manier ben ik erin geslaagd om een soort lid van het publiek te worden waarvan de gemeente Chongqing denkt dat ze bijna dagelijks de meest indrukwekkende clips over het leven / de gebeurtenissen / de natuur / etc aldaar gepusht moeten krijgen. Mooi hoor. CU.