Reconstructie

door

in

Mijn naam is Niemand, ik ben een virus en heb op 4 januari in Wuhan 3 mensen besmet. Meneer Knoop vroeg zich rond 3 april in Oegstgeest, Nederland af hoe Niemand erin was geslaagd om in 90 dagen zijn bijna-buurman te bereiken en te besmetten. Zou Milgram’s “six degrees of separation” kunnen helpen?

Milgram’s experiment vond plaats in de jaren 1960 in de USA. Hij vroeg een aantal willekeurige proefpersonen in Wisconsin een pakje via zo weinig mogelijk schakels te doen bezorgen bij een persoon in Boston waarvan ze alleen naam, beroep en adres kenden. Maar er was een regel. Ze mochten het pakje alleen op de post doen naar iemend die ze bij voornaam kenden. Dezelfde regel gold voor wie het pakje weer doorstuurde. Die regel zorgt ervoor dat het experiment gaat over sociale afstand.

In het experiment wordt een pakje doorgegeven, in de pandemie het COVID-19 virus (genaamd Niemand). In het experiment gaat het om de sociale afstand die wordt bepaald door het gebruik van voornamen, in de pandemie gaat het om lichamelijk of bemiddeld lichamelijk contact. In het experiment is het doel (het einde van de reeks) bekend.

In de pandemie kloont of repliceert Niemand zichzelf bij elk succesvol contact en elk van deze contacten wordt een doelwit, en de vraag of (en zo ja hoe) Niemand in zes stappen van een vismarkt in Wuhan naar een gepensioneerde arts in Oegstgeest kan komen lijkt triviaal. Maar is dat zo? Waarom nam deze reis 18 stappen in algoritme 0 in plaats van de 6 stappen die het experiment ons deed verwachten?