Meneer Knoop, die toegang tot informatie belangrijk vond was altijd een belangrijke aanjager van deze blog geweest. Toen hij vandaag wakker werd vond hij voor het eerst sinds enige tijd weer een idee in zijn hoofd dat aanvoelde als een inblazing waarvoor hij de kiem gisteren had gelegd en die hij vrijwel onmiddellijk zou hebben vergeten als hij geen blog had gehad. Daarover later.
De eerste vraag die opkwam ging over de blog zelf. Hij was er nu een tijd mee bezig en had meer dan 100 stukjes geschreven en opgeslagen — had hij daar iets aan? Toen hij door de blog bladerde, beviel hem niet alleen de archivering per categorie, maar ook dat hij via de zoekfunctie vrij effectief toegang kon krijgen tot wat hij inmiddels inderdaad niet meer in concreto paraat had.
De inblazing ging over hoezeer het sjabloonbegrip survival of the fittest de kunst die verborgen ligt in de vondst van Darwin (natural selection) kon bederven, althans voor meneer Knoop. Survival roept het beeld op van de individu die zijn kracht en intelligentie aanwendt om de bedreigingen van een situatie te weerstaan; selection roept het beeld op van een erfelijkheidsdrager die per generatie kan variëren, en die de meeste kans heeft om te overleven wanneer hij in zijn omgeving voldoende kopieën van zichzelf op de wereld kan (doen) zetten. DNA en RNA zijn erfelijkheidsdragers. Ze doen zich voor in individuen, maar hun identiteit bepaalt de soort, niet het individu. En het succes van de soort wordt bepaald door het aantal individuen dat in leven is en de soort-identiteit draagt.
Covid-19 en homo sapiens zijn beide soorten. Covid leidde vermoedelijk al enige tijd een bescheiden bestaan in wilde dieren, zeg vleermuizen. Bij toeval kwam een sprong tot stand naar een mens en bleek het virus, als soort, op en in mensen, met name in hun luchtwegen, goed te gedijen.
Ik spreek het virus aan met Niemand omdat het gaat om een soort en niet om een individu. Homo sapiens lijkt voornamelijk gericht op het overleven van individuen. Het planmatig aanpassen van ons eigen erfelijke materiaal om Covid en dergelijke buiten de deur te houden is een brug te ver (hubris, hubris). Dus moeten we het doen met de mogelijkheden die we vinden om, de omgeving van Covid (ons dus) voor Covid te bederven. Wat ons daarbij behoorlijk in de weg lijkt te staan is het eigen erfelijke materiaal, dat ons bewerktuigt met een zucht naar en een talent voor het inzetten van sociale toenadering. Voor zover we nu weten is dat (althans de lijfelijke variant ervan) gunstig voor Covid-19.