De heren Zifter, Winnaar, Knoop en Buddy zijn tot elkaar veroordeeld. Zifter wil de dingen vooral volgens de regels doen, Winnaar zoekt naar efficiency, Buddy naar groepsgevoel/-identiteit en Knoop wil zijn eigen keuzen kunnen maken en blijven maken. Ze zijn tot elkaar veroordeeld omdat bij gedragskeuzen regels, efficiency, groepswaarden en eigenwaarde alle vier tegelijkertijd meespelen. Altijd. Ze zijn alle vier onderdeel van ons individuele bewustzijn. Altijd. Maar de gewichten zullen verschillen, afhankelijk van onze karakters en van de omstandigheden.
Dat gold in 2000 toen file sharing in de wereld kwam en niet alleen de regelgeving/handhaving/rechtspraak, de muziekindustrie, de maker- en de werknemergroepen, maar ook de individuele fans hun keuzen moesten maken. En dat geldt ook in 2020, als de COVID-19 pandemie toeslaat en opneuw de regelgeving/handhaving/rechtspraak, de bedrijven, de werknemers- en gebruikersgroepen en de individuele burgers hun plan moeten trekken.
Dit verhaal van een universele meervoudige persoonlijkheisdstructuur die situationeel wordt ingevuld is de basis voor hoe hier verder speelgoedwerelden worden bevolkt en naar hun gedrag wordt gekeken. Dat verhaal is ons sjabloon voor het maken van modellen, de bril waardoor wordt gekeken.
Recente gedragskeuzen van Boris Johnson bieden bruikbaar materiaal om het sjabloon, als bril, te illustreren. Aannemelijk is dat UK-premier Johnson voorafgaande aan zijn eigen besmetting de voorkeur gaf aan de denkwerelden die zich bij alt-right en fake-news slogans thuisvoelen en die een aanvechtbare variant van het sociale-evolutiedenken omhelzen. Het lijkt ook aannemelijk dat hij vertrouwen had/heeft in de dogmatiek van de neo-liberale markten en dat hij de natuurwetenschap wantrouwde.
Het is denkbaar dat hij na zijn opname en behandeling in de intensive care zijn opvattingen over de wetenschap en over fake news enigszins zal willen bijstellen. Hoe dat gaat uitpakken valt niet te voorspellen omdat daarmee de coherentie van zijn wereldbeeld wordt aangetast.