Global Medical Ethics

door

in

Het is natuurlijk een onmogelijke opgave voor een jurist-programmeur om zelfstandig een deugdelijk ontwerp te maken van de ontwikkelingen van een pandemie in vier verschillende culturen. Maar dat hoeft ook niet.

Voor een eerste benadering gebruik ik literatuur en wikipedia gemengd met persoonlijke ervaring. David A. Cummiskey van Bates University heeft een begin gemaakt aan een boek over hoe de ontwikkelingen in de medische ethiek wereldwijd is verbonden met verschillende culturen. De hoofdstukken II, III en IV (uit 2010) gaan over de vraag hoe respectievelijk de Islam, het Confucianisme en het Bouddhisme geneigd zijn de door de medische technologie inmiddels opgeworpen ethische vragen te benaderen.

Ik weet niet of ik die indeling in culturen helemaal volg omdat ik, qua identiteit van COVID-maatregelen, per jurisdictie moet werken. Als ik ervan uit blijf gaan dat mijn COVID-games jurisdicties nabootsen moet ik een paar landen kiezen die cultuurverschillen vertegenwoordigen. Ik koos al voor Nederland (als EU-vertegenwoordiger, mijn eigen jurisdictie, westers in een verdragscontext), de VS (als neo-liberaal en neo-imperiaal westers), Saudi Arabië (als Islamitisch) en China (als Tao-Buddha-Confucius-Maoistische of voor het gemak, TBCM cultuur).

Het ligt voor de hand om wat wel ‘het westen‘ wordt genoemd als één cultuur te beschouwen. Ik denk dat het verdragsrechtelijke karakter van de EU, optreden van Obama in het midden oosten en dat van Trump in Europa hebben laten zien dat daar kanttekeningen bij te maken zijn. Mijn stelling is dat Europa en de VS, voor zover ze al ooit één cultuur vormden, inmiddels voldoende uit elkaar gegroeid zijn om cultureel bezien een eigen identiteit te tonen.

Om te zien of die cultuurverschillen op deze manier ook in data tot uitdrukking komen laat ik een paar door de Worldbank en de WHO ter beschikking gestelde grafiekjes zien.

Nederland

WHO health expenditure profile

De WHO geeft overzichtjes per land, niet alleen met wat de overheid per jaar per hoofd van de bevolking uitgeeft aan gezondheidszorg maar ook met wat in het land per hoofd van de bevolking wordt verdiend en wat per hoofd van de bevolking aan out-of-pocket kosten voor de gezondheid worden betaald (ik neem aan dat het hier gaat om kosten die, qua opvattingen over moral hazards niet kunnen worden meeverzekerd). Het overzicht loopt van 2000 tot en met 2018. Anno 2018 gaat in Nederland 10.0% van het BNP ($5,306.5 van $53,201) naar de gezondheidszorg. Daarvan betaalt de overheid dan 64.9% ($3,444) en komt 10.8% ten laste van de individuele burger (rond $573). De rest (25.1%, $1,332) wordt langs andere weg, meestal via aanvullende verzekeringen opgebracht door de burger. Meestal vertegenwoordigt de rest een grijs gebied, waar dat wat niet door de verplichte verzekering wordt gedekt zo noodzakelijk blijkt te zijn dat het wel moet worden betaald. In de EU is dat gebied bepaald door enerzijds de politieke keus van wat wel en wat niet in het basispakket is/moet worden opgenomen. Discussies in dit gebied gaan onder meer ook over de het dekken van kosten voor de (zeldzaam dure) behandeling van zeldzame aandoeningen (EU) tot de behandeling van ouderdomskwalen en de verantwoordelijkheid van het autonome individu voor het bijtijds treffen van maatregelen (dat laatste vooral in de VS en China).

De VS

Anno 2018 gaat per persoon in de VS 16.9% ($10,623)van het BNP ($62,918) naar de gezondheidszorg. Daarvan betaalt de overheid dan 50.4% ($5,354) en komt 10.8%($1,148) als out-of-pocket ten laste van de individuele burger. De rest (37.8%, $4,015) wordt op andere, meestal via aanvullende verzekeringen opgebracht door de burger. De rest is sinds 2014 in de VS ingekleurd met Obamacare en vervolgens in handen geraakt van een contrair gestemde regering.

Saudi Arabië

Anno 2018 gaat per persoon in Saudi Arabië 6.3% ($1,485)van het BNP ($23,337) naar de gezondheidszorg. Daarvan betaalt de overheid dan 62.4% ($953) en komt 14.4%($213.84) ten laste van de individuele burger. De rest (23.2%, $345) wordt op andere, meestal via aanvullende verzekeringen opgebracht door de burger. In Saudi Arabie ontbreekt een sociale gezondheidsverzekering.

Anno 2018 gaat per persoon in de PRC 5.3% ($500.5)van het BNP ($9,364) naar de gezondheidszorg. Daarvan betaalt de overheid dan 57.9% ($290) en komt 35.1%($176) ten laste van de individuele burger. De rest (7%, $45) wordt op andere wijze, meestal via aanvullende verzekeringen opgebracht door de burger.

Samenvattend

Ik zet eerst de gegevens uit de WHO profielen in een tabel, voor 2018:

per capitaNetherlandsUSASaudi ArabiaChina
GDP$53,201 $62,918 $23,337 $9,364
HC expenses$5,306-10%$10,623-17%$1,485- 6%$501- 5%
Gov.HC exp.$3,444-65%$5,354-50%$953-62%$290-58%
Out of pocket$573-10%$1,148-11%$214-14%$176-35%
Rest.pc$1,332-25%$4,015-38%$345-23%$45- 7%

De tabel laat grote verschillen zien, maar ook grote overeenkomsten. Alvorens verder te denken over wat die kunnen betekenen in het licht van de culturen waardoor ze worden ingebed vind ik dat moet worden gekeken naar de verschillen in economische ontwikkeling. Tenslotte staat de gezondheidszorg van Saudi Arabië als bijzonder hoogstaand bekend en is ook de moderne gezondheidszorg in China op een (in westerse ogen) van een hoog peil. Dat mag zijn, maar de getallen ondersteunen die interpretatie niet zonder meer. Tenslotte besteedt de Chinese regering $290 per burger per jaar aan gezondheidszorg en is dat bedrag voor de VS ruim 18 keren hoger. Ik sluit af met een paar aanvullende grafieken van de Wereldbank:

Duidelijk is dat de economische voortgang in de verschillende landen serieuze verschillen vertonen. Interpretatie volgt elders.


Reacties

Eén reactie op “Global Medical Ethics”

  1. […] van politieke processen. Nota bene ook nog in verschillende culturen. De basisliteratuur over de vier gekozen culturen is divers, oud, en nieuw, en bijna eindeloos, en veelal op een hoog niveau van abstractie, soms […]