Meneer Knoop vat samen wat hij uit de besmettings-, overlijdens-, en reproductiegetallen heeft durven afleiden.
Er van uitgaande dat er iets als gemiddelde incubatietijden en gemiddelde duren van fataal verlopende ziekbedden bestaan wordt het de vraag hoe die te schatten. Bij een enkele blik op het plaatje van fase 1 voor Nederland valt op dat de curves voor besmettingen en dodelijke slachtoffers beide in het begin een identieke en exponentiële vorm laten zien. Meneer knoop neemt domweg aan dat het tijdsverloop tussen de beide curves overeenkomt met de duur van fataal verlopende ziekten. Dat tijdsverloop (noem het voorlopig d-GAP) is volgens het plaatje ruim twee en een halve week. Knoop rondt dit af naar 3 weken, het gaat uiteindelijk om een schatting die na verloop van tijd kan worden getoetst met waarnemingen. Voorts neemt hij aan dat voorafgaande aan het generen van verschijnselen het virus een bepaalde incubatietijd nodig zal hebben. Opnieuw toetsbaar. Knoop schat de gemiddelde incubatietijd (voorafgaand aan de registratie als besmetting) ongeveer een week is. Er van uitgaande dat de besmettingsgegevens vooral berusten op geregistreerde aantallen ziekenhuisopnames (veelal aangevuld met testresultaten van wie buiten het medische circuit blijven) formuleert hij de hypothese dat de dynamiek van de besmettingscurve vier weken later wordt nagebootst door de curve van sterfgevallen. Die stelling valt te toetsen.
Hiernaast zijn de tijdlijnen van de wekelijkse COVID-19 besmettingen en -overlijdens in de USA tot augustus weergegeven. Om de lijnen op een vergelijkbare schaal te krijgen is het aantal besmettingen door 14 gedeeld. Van week 25 tot aan week 29 laten de besmettingen een stijgende rechte lijn zien. Als de stelling van Knoop klopt moet zo’n lijn zich van week 29 tot week 33 in de sterfgevallen herhalen. Maar we zijn pas in week 32. Het lijkt erop dat die herhaling gekund zou hebben als de daling in week 32 achterwege zou zijn gebleven. Maar dat is niet zo. De enige mogelijkheid om de stelling te kunnen blijven overwegen zou zijn wanneer in week 33 een overcompensatie naar de andere kant kan worden genoteerd. Dat is afwachten dus. En mocht die compensatie zich niet voordoen moet Knoop iets nieuws bedenken. We wachten af.
Misschien is het zinvol om te kijken naar de eerste problemen die een agent-based modeling benadering onder ogen moet zien en hoe meneer Knoop daaraan begon.