Het was juli, er was wind en het was 24 graden. De zon scheen. Ernst, die zich eerder een beeldenverzamelaar waant dan een regisseur had zich erop voorbereid dat er tenminste twee hittegolven zouden komen net als vorig jaar. En het jaar daarvoor, en het jaar daarvoor. Meer dan 23 graden kon Janine sinds haar hormonale kankerpillen niet meer verdragen. De eerste jaren (vanaf 2014) ging het nog met ventilatoren. Maar in 2018 had hij een airco gekocht. Afgaand op aircogebruik is het klimaat in beweging. Toch was er half Augustus 2021 nog geen hittegolf geweest. Wel is er zoveel regen gevallen in Duitsland en België dat hele dorpen op slag wegspoelden. Honderden slachtoffers. De beelden waren hartverscheurend en beangstigend. En Noordrijn-Westfalen is hooguit 300 kilometer weg, net als Namen en omstreken.
Hij is 76 en voelt zich 26 in zijn hoofd. Niet in zijn lichaam. Hij is te dik en zijn conditie schiet tekort. Sinds een paar dagen is hij gaan lopen. 4 kilometer per dag. Dat helpt. En daarbij krijgt hij ook oog voor een antwoord op de vraag waarom het verzamelen van beelden een universele behoefte is. Wie loopt ziet beelden. Als het lopen niet door de fitnessindustrie wordt gefaciliteerd met behulp van een rolband en een beeldscherm gebeurt het buiten. De beelden kunnen worden verzameld en desgewenst herbeleefd.
Hij vroeg zich af waarom hij welke beelden verzamelde uit alle passerende mogelijkheden. Zijn antwoord was van ecologische aard. Als geluk de ervaring is actief onderdeel te zijn van een ecologisch evenwicht, dan geven de beelden de data waarop die ervaring rust. Zodat de gelukservaring van wie buiten loopt zal gaan afwijken van wie leeft in silico.