Het is 13 oktober 2020. Gisteren maakte de Britse regering een nieuwe lokale aanpak van de COVID-19 pandemie bekend. Vier verschillende niveaus in dagelijks nieuwe besmettingen worden gedefinieerd en verbonden met maatregelen als maximale omvang voor bijeenkomsten en beperkte openingstijden/algehele sluiting van cafés en restaurants. Net als in Nederland groeien de aantallen besmettingen en ziekenhuisopnames weer exponentieel.
De BBC verslaat hoe in het noorden wordt gemuit tegen de toekenning, door de regering, van niveaus aan regio’s. Sommige districten/boroughs nemen wat dit betreft de dingen in eigen hand, vooral op basis van de opvatting dat schade aan de economie (wat daar ook mee wordt bedoeld) proportioneel moet zijn met het gezondheidsrisico en dat zulks het beste door de lokale overheid kan worden bepaald.
De organisatie van de lokale Britse politieke democratie doet voor buitenstaanders chaotisch aan. Wat aannemelijk wordt is dat een periode van ruwweg 75 jaren van bestuurlijke stabiliteit en relatief economisch welvaren het besturen broos heeft gemaakt en ontdaan van veel functies die samen een effectief politiek immuunsysteem zouden hebben kunnen vormen.
In het spoor hiervan hebben de pandemische communicatiemogelijkheden van het internet de daarmee aanvankelijk verbonden verwachtingen doen omkeren. Niet de individualisering van publicatiemogelijkheden maar de onderwerping aan sociale media is wat aan de hand lijkt. Influencers met miljoenen volgers worden propagandamachines die tegen geringe vergoeding hele volksbewegingen van de grond krijgen terwijl de indirecte democratie zijn greep verliest.
Vanavond zal de Nederlandse minister-president de Nederlandse maatregelen bekend maken. Het is voorspelbaar dat de economie last gaat krijgen en dat de jongeren zullen moeten afzien van massale feesten. Moeilijk voorspelbaar is hoe dit op korte termijn gaat uitpakken anders dan dat ook in Nederland de broosheid van ons bestuur onder druk zichtbaar wordt.