Mijn moeder, Wendela, die een dochter van Arnoud was, leefde van 1912 tot 1994, mijn grootvader van 1873 tot 1953. Nescio (geen familie) van 1882 tot 1961. De biografie van Nescio bevat veel informatie over de tijden en de werelden waar mijn ouders en grootouders doorheen moesten. Moesten omdat politionele acties en twee wereldoorlogen er onderdelen van waren. Ze bespraken die nauwelijks met hun kinderen.
Het gezin op de foto telt 6 kinderen, 5 dochters en 1 zoon. Arnoud draagt Wendela. De laatste telg, Arnoud junior, moet nog geboren worden.
In 1951, zes jaar oud, heb ik een week bij hen gelogeerd in Lunteren. Hij ontfermde zich over me tijdens lange ochtendwandelingen door het bos. Daarbij wees hij op bijzonderheden van de planten en de dieren en gaf er namen aan. Wat ik leerde was het zien van de bijzonderheden, wat ik niet leerde waren de namen. Als ik ze wil beschrijven moet ik mijn eigen woorden gebruiken.
Van beide heb ik een portret geërfd. Arnoud is geschilderd door Wim Schuhmacher als een wantrouwende en venijnige man. Als een portret een hint zou moeten geven over of hij zich lekker voelde of gelukkig heeft hij daar geen tijd voor. Misschien meer over hoe hij Schuhmacher ziet in diens positie (boven het dal) en zichzelf als model (daar onderin). Wendela is een kind, voor die tijd niet eens al te zeer opgedirkt, en laat zich onbevreesd portretteren door een kunstenaar (Midderigh-Bokhorst). Later zal ze de neus van haar vader krijgen.
