[ECPR2020 abstract] Sectie 63 van de ECPR 2020-conferentie is gericht op het beschouwen van politiek (structuur, werking en dynamiek van de staat) vanuit het perspectief van de politieke cultuurtheorie (gericht op attitudes, overtuigingen en sentimenten die orde en betekenis geven aan de politiek) en bijbehorende onderzoeksmethoden.
Cultuur bestaat in netwerken (van top-down, peer-to-peer en bottom-up verbindingen) waaraan individuen/burgers en instellingen/staten deelnemen. Als we opkomende fenomenen zoals perioden van politieke stabiliteit en instabiliteit en de omslagpunten daartussen willen verklaren, moeten we niet alleen begrijpen hoe de politieke cognities, waarden, overtuigingen en attitudes van burgers bijdragen aan de werking van de staat, maar moeten we ook weten waar de staat naar streeft en hoe het cultdragende verhalen inzet om ze te realiseren. Politieke culturen zijn vluchtige en veelzijdige, genetwerkte dingen, vol met feedbacklussen. Het zijn complexe adaptieve sociale systemen.
De sociale wetenschappen zijn (grofweg) geëvolueerd door kennis te vergaren via kwalitatieve methoden die, als niet-rigoureus beschouwd, zijn aangevuld met statistische methoden die, gezien hun beperkte ondersteuning voor formele modellering, zijn aangevuld met wiskundige modellering die, gezien de neiging om rekenvriendelijke maar onrealistische veronderstellingen te gebruiken zijn aangevuld met de algoritmische methoden van agent-gebaseerde simulatie.
Het aantal beschikbare methoden heeft tot specialisatie geleid. Repositories van sociaal-wetenschappelijke onderzoeksresultaten zijn caleidoscopische collecties van kennisfragmenten geworden die serieuze investeringen in tijd en geld vereisten om te bereiken. Bovendien zijn deze resultaten vaak gesitueerd en hebben ze in tegenstelling tot de natuurwetenschappen een slechte voorspellende waarde. (We kennen de chemie van hoe CO2 te genereren, maar weten niet de momenten waarop en de plaatsen waar coalities van politieke systemen zich zullen realiseren om de productie van CO2 uiteindelijk te domesticeren – als dat al te gebeuren staat.)
We verwachten dat ten minste de helft van de kennis die nodig is voor weloverwogen politieke besluitvorming kan worden verzameld uit academische natuur- en sociaalwetenschappelijke repositories, terwijl de andere helft ad hoc moet worden verworven omdat situaties lokale kennis vereisen die vaak contingent is. Voor onderzoeksprojecten en individuen zoals stemgerechtigde burgers en beleidsvertegenwoordigers roept dit een serieuze vraag op:
Zijn er kosteneffectieve kwaliteitsmethoden en -instrumenten om verschillende onderzoeksresultaten te combineren om snel de invloed van een gesitueerde politieke beslissing op de stabiliteit van de betrokken staat te schatten?
Deze vraag heeft ons de afgelopen tien jaar bezig gehouden bij het benaderen van onze eigen diverse onderzoeksprojecten over beleidsbeslissingen, bijvoorbeeld over voorwaardelijke vrijlating in Nederland, het delen van bestanden, EU-privacy in de VRC, falende ICT in de Nederlandse rechterlijke macht. Onze gekozen aanpak sluit aan bij de mainstream complexiteitstheorie die deels stochastische en deels op regels gebaseerde simulaties van individueel en collectief gedrag in een netwerk ondersteunt.
Op basis van onze ervaringen hebben we een platform gecreëerd voor gesitueerd politiek onderzoek via agentgebaseerde modellen die regels en stochastische distributie-vormingsmechanismen combineren. We noemen het Epiframer. We (willen) het presenteren met zijn voor- en nadelen in panel # 5, en illustreren de werking ervan met hoe het helpt grip te krijgen op de tijdlijn van acties in de USA-PRC handelsoorlog tussen april 2017 en april 2020.